Ecuador is verreweg het belangrijkste herkomstland van onderschepte cocaïne in de haven van Rotterdam, wat op zijn beurt een belangrijke doorvoerhaven is van cocaïne voor Europa. Avila denkt dat afspraken tussen Nederland en Ecuador, zoals het recent gesloten douaneverdrag, kunnen helpen om drugssmokkel tegen te gaan.
Maar, zegt Avila, zo lang de vraag in Amerika en Europa hoog blijft en cocaïne veel geld oplevert “is het naïef om te denken dat de problemen in een paar maanden kunnen worden opgelost”.
Nederlanders zijn zich daar te weinig van bewust, vindt arts Van der Linden. “In Nederland is drugs natuurlijk iets om een gezellig feestje te hebben. Maar er zit veel meer achter. Heel veel verdriet, heel veel geweld, heel veel problemen.”
Dit klopt. Maar het is ook zo dat, op dit moment, dit nog niet is gebeurd. Als consumenten kunnen we daar ook wat meer bij stil staan. (Vergelijkbaar met hoe mensen vegetariër zijn, of fair trade kopen: wellicht zou dat de wettelijke standaard moeten zijn, maar zolang het dat niet is, kiezen mensen er iig voor om niet deel te zijn van het systeem.)
Hier ben ik het deels mee eens, ik vind ook dat men naar de eigen verantwoordelijkheid moet kijken en het niet te gemakkelijk op ‘het systeem’ af moet schuiven. Niemand lost het probleem van dierenwelzijn op door geen vlees meer te eten, daar is een systeemverandering voor nodig. Maar ik vind het te gemakkelijk om het daar volledig op af te schuiven. Minder of geen vlees eten staat in direct verband met hoeveel dieren er lijden, dus er is wel degelijk ook een individuele verantwoordelijkheid. Het is alleen dat er pas echt grote stappen gemaakt kunnen worden met een grote cultuuromslag en dat is te bereiken met ingrijpen van bovenaf.
Hoewel er bij drugsgebruik ook een direct verband is met de hoeveelheid ellende die komt kijken bij de productie en smokkel ervan, zie ik wel een wezenlijk verschil. Hier komen de problemen niet voort uit een gebrek aan ingrijpen van de overheden, maar zijn ze juist het gevolg van ingrijpen door overheden. De war on drugs is desastreus, dat is al vele decennia bekend. En toch blijven overheden er keer op keer een schep bovenop doen tegen astronomische kosten in geld en mankracht, waar we veel betere dingen mee kunnen doen, en met een onnoemelijke reeks aan ellende tot gevolg. Dit terwijl het gebruik van drugs maar heel weinig problemen oplevert. Met dat gegeven heb ik meer moeite om de nadruk te leggen op de individuele verantwoordelijkheid.
Op afters zat we wel eens te filosoferen over fairtrade drugs. Probleem blijft dat het allemaal illegaal is. Als je al niet kan garanderen dat je chocolade slaafvrij is, hoe ga je dat dan in godsnaam de cocaïneketen op orde krijgen, zelfs als je dat als drugsbaron zou willen.